Armie Świata: Siły Powietrzne Republiki Chińskiej na Tajwanie

Z tego powodu Tajwan, jak przystało na państwo wyspiarskie, lwią część swoich wysiłków finansowych i organizacyjnych przeznaczył na rozwój i utrzymanie swoich Sił Powietrznych. W formacji tej służy 35 tysięcy ludzi i należy ona pod wieloma względem liczebności do światowej czołówki. Warto przy tym dodać, że Tajwan to państwo o potencjale porównywalnym z Polską, przynajmniej jeżeli chodzi o PKB.

Siły Powietrzne Republiki Chińskiej są formacją bardzo doświadczoną i zapracowaną. Każdego roku ich samoloty startują w celu przechwycenia wykrytych samolotów chińskich, setki a nawet tysiące razy, a sytuacja zaostrzyła się szczególnie po wybuchu pandemii w 2020 roku. Tajwańczycy wydali w owym roku 9% swojego budżetu obronnego na paliwo zużyte do przechwytywania chińskich maszyn i była to kwota sięgająca niemal 900 mln USD. Wszystko to nie licząc zużycia sprzętu i strat w nieuniknionych w tej sytuacji wypadkach.

Organizacja Sił Powietrznych Republiki Chińskiej opiera się na amerykańskiej. Dowództwu podlega sześć skrzydeł lotnictwa taktycznego, jedno transportowe i zwalczania okrętów podwodnych, jedno dowodzenia taktycznego, jedno łączności i szkolenia oraz jedno zajmujące się określaniem pogody.

Tajwan posiada 36 lotnisk i odcinków drogowych z czego 26 posiada pasy startowe na tyle długie, aby mogły operować z nich odrzutowce bojowe. Na co dzień maszyny te bazują jednak w sześciu wielkich bazach lotniczych na głównej wyspie. Na zachodnim wybrzeżu, a zatem bliżej potencjalnego przeciwnika, rozsiane są 4 bazy lotnictwa bojowego w linii biegnącej z północy na południe. Na północy, w bazie najbliżej stołecznego Taipei zgromadzone są wszystkie Mirage 2000, w bazie na południe od niej – znajduje się baza gromadzącej większość lekkich F-CK, i kolejno baza z F-16 i baza z pozostałymi F-CK. Na zachodnim wybrzeżu, a zatem niejako w rezerwie, znajdują się dwie bazy lotnictwa bojowego. Jedna w środkowej części wyspy z F-16 i jedna na południu z myśliwcami F-5. Pozostałe 3 bazy gromadzą przede wszystkim lotnictwo patrolowe morskie i transportowe.

Ze względu na zagrożenie baz zmasowanymi atakami rakietowymi Tajwańczycy znacznie rozbudowali swoje bazy lotnicze stawiając na odporność ich obiektów, ale także na powielanie infrastruktury, tak aby w razie zniszczenia np. jednego systemu dróg dojazdowych do pasa startowego można byłoby skorzystać z innych. W bazach istnieje tez wielka siec podziemnych schronów, które pozwoliłyby przetrwać uderzenia konwencjonalne. Następnie tajwańskie myśliwce mogłyby wzbić się i stoczyć walkę w obronie wyspy.

Taktyka tajwańskiego lotnictwa bojowego polega na przechwytywaniu przeciwnika na średnich i małych wysokościach przez FC-K i F-16, podczas gry wyspecjalizowane w walkach powietrznych Mirage 2000 miały dokonywać przechwyceń na wysokościach dużych.

Tajwan ma łącznie 6 eskadr uzbrojonych w wielozadaniowe F-16, 5 eskadr z lekkimi myśliwcami krajowej konstrukcji F-CK Ching Kuo, 3 z wyspecjalizowanymi do walki powietrze-powietrze Mirage'ami 2000-5E/D i 3 ze starymi F-5E/F Tiger II. W tych łącznie 17 eskadrach bojowych służy dzisiaj ponad 400 samolotów. Najwartościowszymi z nich są F-16, których w służbie jest niemal 140. Samoloty te zostały pozyskane z rezerw amerykańskich w latach 90. i reprezentowały stare wersje A i B, ale obecnie są podnoszone o pakiet F-16 do nowoczesnego standardu V.

Podniesiono do niego już co najmniej połowę tych maszyn, co pozwoliło na przezbrojenie na ten typ co najmniej jednego skrzydła. Co więcej w najbliższych latach Tajwan otrzyma kolejne 66 nowych F-16C/D Block 70 zamówionych w 2020 roku. Ważnym elementem obrony są także Mirage 2000-5E/F, których Tajwańczycy mają 55 egzemplarzy. Trzecim filarem są zaś krajowej produkcji lekkie samoloty wielozadaniowe F-CK-1 C/D, których łącznie jest 127. Samoloty te powstały w latach 90. wobec problemów ze znalezieniem dostawców samolotów bojowych z zagranicy.  Ich wprowadzenie wiązało się nie tylko z rozwojem rodzimego przemysłu lotniczego, ale także umożliwiło utrzymanie licznego lotnictwa bojowego za cenę, na którą Tajwan było po prostu stać. Obecnie trwają prace nad dalszym rozwojem F-CK, które stanowią dopełnienie F-16.

Czwartym i ostatnim typem samolotu bojowego sędziwy F-5E/F Tiger II. W służbie znajduje się nadal między 60 a 80 tych samolotów z czego część wykorzystywana jest w szkoleniu i rozpoznaniu. W tym ostatnim wykorzystywane są samoloty wersji RF-5E Tigereye tworzące eskadrę rozpoznania z siedmioma samolotami.

Lotnictwo bojowe jest wspierane przez eskadrę samolotów wczesnego ostrzegania i dowodzenia E-2T Hawkeye, których w służbie jest łącznie 7. Co ciekawe pomimo posiadania tej klasy kosztownych maszyn Tajwan nie zdecydował się na samoloty tankowania powietrznego, prawdopodobnie uznając, że przy dużej przewadze przeciwnika w powietrzu nie udałoby się ich ochronić i preferowane jest operowanie z dobrze bronionych baz lotniczych z powrotem myśliwców po – szybkim w takiej sytuacji – wystrzeleniu wszystkich rakiet.

Republika Chińska posiada też eskadrę samolotów patrolowych morskich P-3C Orion z łącznie 12 samolotami i pojedynczym samolotem rozpoznania elektronicznego C-130HE Tien Gian czyli specjalnie przebudowanym do tego rodzaju zadań Herculesem. C-130 są obecnie także w lotnictwie transportowym, zgromadzonym w dwóch eskadrach. Eksploatowanych jest tam aż 19 względnie nowych Herculesów C-130H. Pozostałe eskadry to eskadra VIP z samolotami Boeing 727-100 i Boeing 737-800, jednym Fokkerem 50, dwoma Beechcraftami 1900 wykorzystywanymi także do lotów dozorowych oraz VIPowskimi śmigłowcami S-70C Black Hawk.

Black Hawki, w wersji UH-60M służą także w rozśrodkowanej eskadrze poszukiwawczo-ratowniczej posiadającej kilkanaście tych maszyn. Służą tam one wraz trzema cięższymi śmigłowcami H225 Super Puma.

Lotnictwo szkolne zorganizowane jest w ramach 3 eskadr. Jednej dla lotnictwa transportowego z Beechcraftami 1900, jednej szkolenia podstawowego z 42 samolotami turbośmigłowymi T-34C Turbo Mentor i jedna szkolenia zaawansowanego dla pilotów samolotów bojowych z ponad 50 krajowej produkcji odrzutowcami szkolno-bojowymi AT-3 Tzu-Chung. Te ostatnie mimo, ze stosunkowo nowe, bo wyprodukowane w latrach 80. mają zostać zastąpione w stosunku 1:1  zaawansowanymi samolotami szkolno-bojowymi T-5 Brave Eagle opartymi o konstrukcję lekkich samolotów wielozadaniowych F-CK.

Siły Powietrzne dysponują ponadto pięcioma brygadami Obrony Powietrznej i Artylerii. Za obronę powietrzną są odpowiedzialne 4 brygady. Eksploatowane jest tam 50 wyrzutni I-HAWK, które przeznaczone są do wycofania do 2024 roku i zastąpienia systemami krajowej produkcji. Tajwańczycy klasyfikują je jako systemy średniego zasięgu. Z kolei jako systemy dalekiego zasięgu klasyfikowane są 72 wyrzutnie systemu Patriot podnoszonego obecnie do standardu PAC-3 i około 50 krajowego systemu rodziny Tien Kung wersji I , II i III, przy czym wersja trzecie jest klasyfikowana jako system przeciwrakietowy. Najniższe piętro obrony stanowią systemy krótkiego Skyguard z pociskami Sparrow z łącznie 30 wyrzutniami a także systemy lufowe obrony bezpośredniej Antelope z 40 i 20 mm armatami przeciwlotniczymi.

Piąta brygada nie stanowi obrony powietrznej, ale jest jednostką ofensywną uzbrojoną w pociski manewrujące. Jej dwa bataliony są wyposażone w krajowe pociski Hsiung Feng IIE i każdy z nich posiada ich 6 wyrzutni.

Jak widać Republika Chińska przywiązuje do obrony powietrznej wielką wagę i nie szczędzi środków na ich rozwój i utrzymanie. Nic w tym dziwnego – obok wojsk rakietowych, to właśnie lotnictwo i obrona powietrzna odegrałyby rolę przy ewentualnej w obronie wyspy. W związku z prowadzonymi zakupami najbliższych latach będziemy świadkami wycofania ostatnich F-5 a w zamian powiększenia floty tajwańskich F-16 do standardu Block 70. Maszyny te będą w stanie walczyć z potencjalnymi platformami przeciwnika przynajmniej jak równy z równym, szczególnie w obronie, a także dokonywać uderzeń na wybrane cele, w tym floty desantowe przeciwnika przy pomocy licznych posiadanych pocisków przeciwokrętowych. Wsparciem w tych zadaniach będą także rozwijane obecnie lekkie samoloty F-CK i Mirage 2000 jako samoloty przewagi powietrznej. Wszystko to sprawia, że Tajwan jest i będzie posiadaczem znaczących sił powietrznych, które jakościa i liczebnością dorównują tym posiadanym przez regionalne mocarstwa. $$