Polskie Goździki walczą na Ukrainie

Wojna na Ukrainie - raport specjalny Defence24.pl

Goździki są jednymi z najliczniej występujących systemów artyleryjskich w obecnych walkach na Ukrainie. Podyktowane jest to ich dużą ilością w ukraińskich siłach zbrojnych (około 290). Wiele z nich było kupowanych od prywatnych firm zbrojeniowych np. w Czechach przed rozpoczęciem rosyjskiej inwazji na pełną skalę. Nie jest to obecnie najnowocześniejszy typ artylerii, jednak ma on zalety decydujące o tym, że ciągle jest to przydatny typ uzbrojenia.

Wysoka mobilność, możliwość przekraczania cieków wodnych samodzielnie to cechy pozwalające na szybką zmianę pozycji i uniknięcie ognia kontrbateryjnego czy ostrzał przeciwnika z miejsc niedostępnych do zajęcia w tak szybkim czasie za pomocą systemów ciągnionych.

2S1 Goździk to radziecka samobieżna gąsienicowa armatohaubica kal. 122 mm, osadzona na zmodernizowanym podwoziu transportera opancerzonego MT-LB, produkowana na licencji w Hucie Stalowa Wola do lat 90. XX wieku. Donośność uzbrojenia głównego jest określana na 15,5 km. Do dzisiaj stanowi ona najliczniejszy typ artylerii lufowej w Wojsku Polskim, jednak powoli jest wypierana przez AHS Krab kal. 155 mm.

Z danych rejestru broni konwencjonalnej ONZ wynika, że w 2021 roku było w Polsce 332 tych haubic (część już poza służbą liniową). Wśród posiadanych przez Polskę Goździków większość z czasem została zmodyfikowana do wariantu 2S1T. Polegała ona na integracji wozu z zautomatyzowanym zestawem kierowania ogniem TOPAZ opartym na cyfrowej platformie łączności FONET (oba produkty Grupy WB). Goździk był pierwszym systemem wyposażonym w bazową wersję Topaza, który dziś po wielu modyfikacjach jest używany także w nowej generacji haubicach Krab czy moździerzach Rak i może wspierać szereg działań na polu walki, nie tylko kierowanie ogniem.