Rokosz na Ukrainie

Wraz z podpisaniem przez Wiktora Janukowycza represyjnych ustaw uderzających w wolność prasy i prawo do demonstracji nastąpiła ponowna kulminacja napięcia na Ukrainie. Potęguje je niekorzystny dla władz obrót sytuacji, w wyniku którego protesty w coraz większym stopniu dystansują się od opozycyjnych partii politycznych i przyjmują cechy staropolskiego rokoszu. 

Szczególnie istotna jest w tym kontekście rola tłumu postulującego przywrócenie naturalnego porządku prawnego, motywowanego głębokim przeświadczeniem, że ograniczanie władz obywatelskich przez władcę, który przeobraża się w tyrana jest niedopuszczalne (de non praestanda oboedientia) i należy na nie stanowczo zareagować.

Ewolucja Majdanu właśnie w takim kierunku jest szalenie niebezpieczna dla Janukowycza, stawia bowiem przed jego władzą zupełnie nowe wyzwania. W obecnych realiach zamknięcie kolejnej Tymoszenko nie jest już żadnym rozwiązaniem, konieczne staje się „przykręcanie śruby” całemu społeczeństwu obywatelskiemu. To właśnie dlatego wzrasta ryzyko użycia przez obóz rządzący wariantu siłowego i pokazowego usunięcia protestujących z centrum Kijowa (kontrrewolucja także potrzebuje symboli).

Takiemu scenariuszowi sprzyja również uzyskanie przez Ukrainę mocnego poparcia ze strony Rosji i zerwanie dialogu jaki prowadził z Unią Europejską. Nie tylko na poziomie politycznym, ale również na poziomie trzeciego sektora, w którym mianem „zagranicznego agenta” będą piętnowane podmioty finansowane przez kapitał zagraniczny.

Paradoks powyższej sytuacji polega na tym, że po uzyskaniu przez ukraiński rząd pakietu pomocowego ze strony Kremla, on sam zasługuje na taką nazwę tym samym legitymizując działania nabrzmiewającego rokoszu.